Was vandaag op de herdenkingsdienst van Jan van Oosbree, een golfleraar aan wiens leerlingen ik zo’n tien jaar geleden mentale training gaf.
Hij overleed onverwachts op 1 januari, hij was bijna 60.
Een eigenwijze man, die sober leefde, je kon hem uittekenen met zijn ipad en een spa blauw aan een tafel in de hoek van het clubhuis, zo werd gememoreerd op de dienst vanmiddag. Genoeg blaatapen altijd op een golfbaan. Teveel geld, te weinig te doen. Niet voor hem. Hij had genoeg aan de video opnames van zijn leerlingen op zijn ipad, altijd bestuderend en altijd open voor nieuwe benaderingen van de golfsport. Fysiek, mentaal, materiaal.
Vrijwel al het geld dat hij verdiende investeerde hij in nieuwe apparatuur, scholing en materialen om zijn golfers beter te maken. En dat werden zij dan ook. In de twintig jaar dat hij werkte op de golfbaan (dag in dag uit mensen leren bewegen, leren meer in contact te komen met hun lijf), begeleidde hij vele golfers naar de top, en behaalde het heren 1 team de hoogste klasse van het competitiegolf in Nederland. Hij had daar een heel groot aandeel in. Altijd slijpend aan de golfswings van vaak jonge talenten. Jongens in de puberleeftijd, met een grote bek ook vaak, hij kon daar op zijn manier mee omgaan. Ze hadden respect voor hem. Voelden dat hij wist waar ze naar toe konden groeien, en hij hen echt beter kon maken
Zij waren er ook in die aula. De leerlingen, of ja eigenlijk ex-leerlingen dan. En twee van hen namen zelfs dapper het woord naast de kist waar hij in lag. Hun leraar, hun mentor. Een jonge lange vent van onderin in de twintig en kei van een golfer en zijn oogappel, en een klein meisje net wat jonger. Over hoe veel ze eigenlijk van hem hielden. Dat zeiden ze niet zo letterlijk, maar je zag het aan ze. Over de vele uren dat ze met hem op de oefenmat stonden. En ondanks zijn kritische woorden voelden ze dat hij het beste met ze voor had. Dat ze nu nog kropen als golfers zei hij, maar dat hij zei kon leren lopen, en misschien, na veel arbeid, ze zelfs konden rennen en over hordes konden sprinten. Maar eerst moest er gekropen worden. Het lichaam in staat stellen complexe bewegingen te maken, soms hield dat in urenlang oefeningen doen in de sportschool die niks met ballen slaan te maken hadden. Toch doen, en zien dat die uren uitbetalen in verdere en rechtere balvluchten.
Ik zag het. Ze misten hun leraar. Ze misten hun maatje op hun reis die nog lang niet over was. Zoals je alleen met je leraar op reis kan zijn. Die reis was nu opeens voorbij samen. Parting is a sweet sorrow.
Het raakte me. Eerst het nieuws dat hij was overleden. Omdat ik me op dat moment nog meer besefte dat dit een bijzondere man was. Schaars ook. Iemand die zijn eigen weg ging, en een topniveau bereikte. Niet door in een tunnel te gaan, maar door open te staan. En op die manier ook als ervaren leraar een jonge sportpsycholoog ruimte geven om met zijn talenten stappen te maken op het mentale vlak. Iemand die bevraagt, en een eigen visie heeft, die echt wil weten hoe dingen zitten, en niet met slogans en popi-jopi gedrag indruk probeert te maken en voor het snelle succes ging.
De aula stond vol met mensen, er waren stoelen te weinig, de laatste rijen dus staand. Een volle zaal voor een eigenwijze man, die bot kon zijn, die niet in het middelpunt van de belangstelling wilde staan, soms gewoon een hork. Vol voor iemand die zoveel uren van zijn leven gaf om kinderen en mensen iets te leren. Hij lag nu in een kist, waar iemand een ijzer 3 en een spa blauw als eerbetoon op had gezet.
Ik stond op de achterste rij in die propvolle aula en zag achter die doodskist de koude polder door de ramen. Ik besefte vanmiddag dat het geen donder uitmaakt wat het is dat je mensen leert. Of het nou is dat je mensen leert tegen een balletje te slaan, of muziek te maken, te schrijven, banden te plakken, zichzelf beter te leren kennen, whatever. Zolang je dat maar doet met een onderstroom die Jan, ondanks al zijn ruwe randen en onaangepast gedrag, vol belichaamde. De overgave en liefde waarmee deze man zijn vak uitoefende was namelijk ongekend. Daarmee raakte hij zijn leerlingen, de mensen om hen heen, en ook mij.
Dat hij ruste in vrede.